Onder dezen naam vermelden wij:
Jacob van den Eynde, een Nederlandsch staatsman. Hij werd geboren te Delft, studeerde in de regten en was eerst pensionaris van het Vrije van Brugge en daarna, als opvolger van zijn vader, pensionaris van Delft, waarop hij in 1560 advocaat van Holland werd. Hoewel hij aan den Koning van Spanje getrouw bleef, ijverde hij voor het gezag der Staten. Zijn verzet tegen de aanmatiging van Spanje, zijne pogingen om het Spaansche krijgsvolk te verwijderen en de hooge ambten aan inboorlingen op te dragen, en het opstellen van een verzoekschrift, door de Staten in 1566 aan de landvoogdes ingediend, — dit alles berokkende hem den haat van Alva en Vargas. Hij werd bij den Bloedraad aangeklaagd en door Bossu, bij wien hij ten avondmaal genoodigd was, op eene verraderlijke wijze in hechtenis genomen. Zonder afscheid te kunnen nemen van zijne betrekkingen, bragt men hem den 20sten Maart 1568 naar Brussel en later naar Vilvoorden, waar hij in 1570 in den kerker van verdriet overleed.
Jacob van den Eynde, een zoon van den voorgaande. Hij werd geboren te Delft, was althans van 1600—1625 gouverneur van Woerden en beoefende inzonderheid de Latijnsche dichtkunst, zooals uit een door hem nagelaten handschrift blijkt.
Jacob van den Eynde, een zoon van den voorgaande. Hij werd geboren te Delft in 1575, diende onder prins Maurits, en werd door zijn huwelijk met Clara van Raaphorst bezitter van de heerlijkheid Haamstede op Schouwen. Dáár schreef hij de twee boeken zijner onvoltooide Kronijk van Zeeland, in het licht verschenen onder den titel „Chronici Zelandiae libri duo auctore Jacobo Eyndio, domino Haemstedae etc. (1834)”. Zij zijn door Smallegange vertaald en in zijne „Kronijk van Zeeland” opgenomen. Ook maakte van den Eynde door zijne „Poëmata (1611)” zich bekend als Latijnsch dichter, en schreef „De saltationibus veterum”. Hij overleed den 11den September 1614.
