Cureton

betekenis & definitie

Cureton (William), een verdienstelijk Engelsch beoefenaar der Oostersche talen, werd geboren in 1801 te Westbury in Shropshire, studeerde te Oxford in de godgeleerdheid en werd in 1834 onder-secretaris der Bodleyaansche bibliotheek. Wegens zijne grondige kennis van de Oostersche talen, vooral van het Arabisch, zag hij zich in 1837 belast met het opmaken van een catalogus der Arabische boeken en handschriften in het Britsch Muséum. Het eerste deel daarvan verscheen in 1846, en de bouwstoffen voor het 2de waren gereed, toen hij zijne betrekking verwisselde met die van canonicus van Westminster en predikant in de St. Margaret-kerk. Reeds te voren (1847) was hij benoemd tot kapellaan der Koningin. Hij overleed aan de gevolgen van een spoorweg-ongeval op den 17den Junij 1864. Vooral heeft hij zich bekend gemaakt door de uitgave van merkwaardige Syrische geschriften, in 1841 door Tattan uit een Egyptisch klooster naar het Britsch Muséum overgebragt. Nadat Cureton in 1845 een beknopt overzigt gegeven had van dien schat van handschriften, deed hij eene zeer oude Syrische vertaling der brieven van Ignatius aan Polycarpus, aan de Efésiërs en aan de Romeinen in het licht verschijnen, waardoor veel twistgeschrijf ontstond, waarna Cureton zijne gevoelens verdedigde in de „Vindiciae Ignatianae (1846)” en in het „Corpus Ignatianum (1849)”. Daarop volgde de uitgave van de Syrische vertaling van een brief van den heiligen Athanasius (1850), van het derde deel der Kerkgeschiedenis van Johannes van Efese (1853), en van het „Specilegium Syriacum (1855)”. Ook heeft hij nog andere belangrijke uitgaven en vertalingen bezorgd.