Culminatie

betekenis & definitie

Culminatie noemt men in de sterrekunde den doorgang der sterren door den meridiaan, omdat zij dan, met betrekking tot den waarnemer, het hoogste punt (culmen) hebben bereikt. De zon culmineert steeds op den waren middag, de volle maan om middernacht en de vaste sterren, wanneer een naar sterretijd geregeld uurwerk hare regte klimming in tijd aanwijst. Bij de vaste sterren ligt het culminatiepunt naauwkeurig, — bij de zon, de maan en de planeten nagenoeg in het midden tusschen dep tijd van op- en ondergang. Voor sterrekundigen is de tijd der culminatie van een hemelligchaam van het grootste belang; die tijd is voor waarneming bijzonder geschikt, daar de straalbreking (refractie) alsdan het geringst is.