Carascosa (Michele, baron), een Napolitaansch generaal, omhelsde bij de omwenteling van 1796 de republikeinsche partij en ontkwam bij de restauratie aan de ballingschap.
Bij den terugkeer der Franschen in 1806 schaarde hij zich onder de vanen van Joseph Napoleon en nam als bataljons-chef deel aan den oorlog in Spanje. In 1814 moest hij als divisie-generaal in het Oostenrijksch Napolitaansche leger tegen de Franschen vechten, doch reeds in het volgende jaar trok hij met zijne divisie tegen Oostenrijk te velde en onderteekende met andere Napolitaansche generaals het krijgsverdrag van Casalanza.
Na de restauratie werd hij tot minister van Oorlog benoemd en hij kreeg in last, om met de trouwgeblevene Koninklijke troepen de afvalligen aan te tasten. Hiermede draalde hij zoolang, totdat zijne afdeeling zich met de opstandelingen verbroederde, waarna hij wederom zijne krachten wijdde aan de omwenteling. — Nu moest hij tegen de oprukkende Oostenrijksche benden den weg van Terracina naar Napels verdedigen, doch hij werd er omsingeld, en zijn corps uiteengejaagd. Na het dempen van den opstand ontsnapte hij naar Barcelona, werd bij verstek ter dood veroordeeld en nam de wijk naar Engeland, waar hij zijne „Mémoires historiques, politiques et militaires sur la révolution du royaume de Naples en 1820” uitgaf.
