Araujo Porto Alegre (Manoël de), een der meest gevierde dichters van Brazilië, werd geboren den 29sten November 1806 te Rio Pardo in de provincie Santo Pedro. Hij ontving zijn eerste onderwijs te Porto Alegre en begaf zich in 1820 naar Rio de Janeiro om zich toe te leggen op de studie van het ingenieursvak. Bij zijne aankomst had de Militaire school vacantie, zoodat hij dadelijk besloot de Academie van beeldende kunst te bezoeken, waar hij onder de leiding van professor Debret zoo groote vorderingen maakte in het teekenen en schilderen en in de schoone bouwkunst, dat hij het besluit nam, om den ingeslagen weg te vervolgen.
Nadat hij te Rio reeds een goeden naam als schilder verworven had, begaf hij zich in Julij 1831 naar Parijs, om er in het atelier van Gros zijne studiën voort te zetten. Later (1834 tot 1835) toefde hij een jaar in Italië. Bij het vernemen, dat in zijn vaderland eene omwenteling was uitgebarsten, keerde hij in 1837 derwaarts terug, en weldra werd hij er benoemd tot professor aan de Academie van beeldende kunst, — eene betrekking, welke hij vervolgens verwisselde met die van leeraar in het teekenen aan de Militaire school.
Als leeraar en ook in andere opzigten legde Araujo eene ongemeene bedrijvigheid aan den dag. Hij gaf blijken van zijne groote bouwkundige bekwaamheid door het plan der St. Annakerk, en vooral door dat van de Bank, — een der fraaiste gebouwen van Rio de Janeiro. In 1859 werd hem de betrekking opgedragen van consulgeneraal voor Brazilië in Pruissen, en sedert 1860 is hij gevestigd te Berlijn. Er zijn in Brazilië na 1837 nagenoeg geene inrigtingen voor kunst en wetenschap verrezen, tot wier stichting Araujo niet ijverig heeft medegewerkt.
Zelfs aan het nationaal tooneel wijdde hij zijne opmerkzaamheid, en hij schreef daarvoor eene reeks van stukken, die meerendeels tot nu toe ongedrukt bleven. Intusschen behoort deze kunstenaar tevens tot de meestberoemde dichters van Brazilië en bepaaldelijk tot de voornaamste vertegenwoordigers der Portugésche dichtkunst in de laatste 25 jaren. Zijne belangrijkste gedichten zijn een épos, “Columbo” getiteld, waarvan slechts eenige fragmenten in het licht verschenen, en “Brasilianas”, een gedicht van beschrijvenden aard, waarin zijn schilderstalent sterk uitkomt. Ook andere dichtstukken van hem zijn in tijdschriften of afzonderlijk gedrukt.
Men verwarre hem niet met Marc Antonio de Araujo, die sedert Maart 1857 als buitengewoon gezant en gevolmagtigd minister van Brazilië desgelijks te Berlijn gevestigd is.
