Het 'right to be forgotten' stelt Europese burgers in staat om, onder voorwaarden, hun persoonsgegevens te laten verwijderen door gegevensverwerkers. Dit recht is vastgelegd in artikel 17 van de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG).
Verwerkers van persoonsgegevens verzamelen informatie die direct betrekking heeft op een persoon. Dat kan betrekking hebben op diens naam of contactgegevens, maar ook op bijzondere persoonsgegevens. Bij wet zijn nog strengere voorwaarden verbonden aan de verwerking van deze laatste categorie van informatie, die onder meer medische gegevens of kenmerken als ras, seksualiteit of politieke voorkeur omvat. Ook informatie die naar een persoon te herleiden is, valt onder persoonsgegevens.
Europese burgers kunnen een beroep doen op het right to be forgotten middels een verzoek aan de gegevensverwerker. Zo kunnen zij persoonsgegevens laten verwijderen wanneer deze niet meer nodig zijn voor het oorspronkelijke doel van de verwerking, toestemming voor het gebruik wordt ingetrokken, gegevens onrechtmatig worden verwerkt, de wettelijke bewaartermijn is overschreden of wanneer het om automatisch verzamelde persoonsgegevens van minderjarigen gaat.
Ook als de verzoeker bezwaren heeft tegen de verwerking kan hij of zij het right to be forgotten aanroepen. In dat geval maakt de gegevensverwerker tussen de rechten van de persoon in kwestie, de belangen van de gegevensverwerker en het publieke belang bij vrijheid van informatie. Aangezien dit een juridische kwestie is, zijn verzoekers gebaat bij professionele begeleiding.
Hoewel gegevensverwerkers als journalistieke bedrijven of inlichtingendiensten zijn uitgezonderd van het right to be forgotten, geldt dat niet voor zoekmachines. In 2014 bepaalde het Hof van Justitie van de Europese Unie in het Costeja-arrest dat zoekmachines als Google verwerkers van persoonsgegevens zijn en zich daarom aan het right to be forgotten moeten houden.
