(Lat. van emanare = uitstroomen). Uitvloeiing; d.i. in de leer der Neoplatonici meer bepaaldelijk die der wereld uit de Goddelijke substantie, — in tegenstelling van eene Schepping.
De voortvloeiing dus van het partiëele en lagere uit het hoogere; in tegenstelling van eene ontwikkeling van het hoogere uit het lagere. Hoe verder zich daarbij zulk een uitvloeisel van zijn goddelijke bron verwijderde, des te lager karakter ging het aannemen. Een dergelijke pantheïstisch gekleurde leer vindt men zoowel bij de Gnostici als bij de Neoplatonici.
