Er wordt wel eens verteld — of het waar is, weet ik niet — dat er eens in Perzië, Arabië of ergens anders op de wereld, een wrede vorst leefde, die al zijn vrouwen, want hij had er naar Oosters gebruik wel een paar honderd, ter dood liet brengen, zodra) ze hem verveelden.
Die sprookjesvorst moet tevens een duren eed hebben gezworen, dat hij alleen die vrouw, die hem zijn leven lang nieuwe en interessante verhalen wist te vertellen, zou sparen. En een schone prinses, Sheherazade geheten, vertelde den vorst iederen nacht een ander verhaal en deed dit zo goed, dat hij zich nooit verveelde. Volgens de legende moet zij dit 1001 nachten hebben volgehouden. Of de vorst haar daarna toch heeft laten ombrengen, of zelf dadelijk gestorven is, meldt de historie niet, maar wel vertelt men, dat de verhalen, die de prinses bedacht had, bewaard zijn gebleven. Men vindt ze in tal van Sprookjesbundels, die ook in onzetaal verschenen zijn en waarin het wemelt van schone prinsessen, met goud overladen paleizen, onschatbare edelstenen, betoverde tuinen, enz.
De sprookjes zijn in werkelijkheid uit verschillende landen en tijden afkomstig. Er zijn Indische, Arabische en Perzische volkssprookjes onder en zij werden voor het eerst in 1704—1717 in 12 delen uitgegeven door den Franschman Galland. „Aladdin en, de wonderlamp” is er één van.
