Vele jongens hebben in hun jeugd duiven gehouden. Eerst twee, maar later altijd meer, net zo lang, totdat vader en moeder genoeg hadden van „die vieze boel” en dan verhuisde de hele duivenfamilie naar vriendjes, om daar haar bestaan voort te zetten.
Sommigen van jullie, die buiten wonen, kunnen veel pleizier van duiven beleven.
Ergens midden in den tuin of op ’t erf staat de duiventil. Op een hogen paal is een vierhoekig of zeshoekig hok getimmerd soms met twee verdiepingen. In dat hok zijn de nodige onderverdelingen aangebracht en dan kun je al gauw een tien tot twintig duiven bergen. De beestjes zijn daar in hun hoge verblijfplaats veilig voor de poes.
Het leukste zijn de duiven, wanneer ze jongen krijgen. Eerst bouwen vader en moeder uit wat takjes en twijgjes in het hok een nest, wat ruw en onbehouwen meestal, maar toch een bedje voor de toekomstige kinderen.
Dan worden de eitjes er in gelegd, meestal twee en dan begint het broeden, waarbij duif en doffer elkander trouw aflossen. Tenslotte worden de jongen geboren, kaal en naakt en heel klein. Maar al spoedig groeien ze als kool, krijgen veren en reeds na enige weken komen ze eens buiten kijken. Dan volgen ook weer spoedig de vliegoefeningen. Dat is heel leuk. Koddig zijn de sprongetjes, die ze maken en de angsthouding bij de eerste vlucht.
Ook in de steden worden veel duiven gehouden; vooral sommige buurten van onze grote steden herbergen hele duivenkolonies. Op de platte daken van huizen en op platjes zijn hele stellages en volières gebouwd, tientallen vogels vliegen in en uit en de ware duivenliefhebber kan er urenlang bij zitten kijken. Telkens verbetert hij weer wat aan de hokken, koopt en verkoopt duiven of laat zijn postduiven aan wedvluchten deelnemen.
Er zijn ontelbaar veel soorten van duiven. Het bekendste zijn de postduiven. Deze dieren kunnen dagreizen ver van hun hok gebracht worden en wanneer men ze dan vrij laat, vinden ze steeds weer de goede richting naar hun huis. In tijden van oorlog werden en worden ze dan ook veel gebruikt, om berichten over te brengen.
Reeds 44 jaar vóór Christus werden bij de belegering van Modena, toen Mutina geheten, de duiven als boodschappers gebruikt. Eerst veel later ging men duiven uit liefhebberij houden.
Een heel bekende soort zijn de tuimelaars, die de grappige gewoonte hebben in de lucht te duikelen. Andere bekende soorten zijn de pauwstaarten, de kroppers, de raadsheren en de schildmeeuwtjes.
De duiven zijn misschien wel de oudste huisdieren ter wereld. Reeds in de Oudheid hield men in de tempels duiven, die als heilig beschouwd werden. Deze heiligheid belette echter niet, dat men de duiven zonder bezwaar verorberde.
De Hollandse zeelieden hebben uit Azië veel duivenrassen ingevoerd en misschien is daardoor de liefhebberij voor het houden van duiven in Holland zo algemeen.
Tenslotte moet ik jullie nog de treurige mededeling doen, dat de duiven helemaal niet zo vredelievend zijn, als de mensen wel willen geloven. Alleen mannetje en vrouwtje zijn elkander trouw, maar voor ’t overige twisten en vechten ze graag, vooral met vreemde duiven; en ook voor hun jongen, als die zo groot zijn, dat zij voor zichzelf kunnen zorgen, zijn zij lang niet zachtzinnig.
Waarschijnlijk weet je allemaal, dat de duif het zinnebeeld of symbool van den vrede is en in het bizonder wordt als vredessymbool beschouwd de duif met een olijftakje in den snavel. Weet je ook, hoe dit zinnebeeld ontstaan is?
Onder het woord „Ark” heb je iets kunnen lezen over de geschiedenis van Noach, die met zijn gezin van den zondvloed gered werd. (Gen. 6—8).
Toen Noach veertig dagen met de ark op den berg Ararat gerust had, omdat de wateren waren weggevloeid, opende hij het venster van de ark en liet de raaf uitvliegen, om te zien, of het water reeds gedaald was, doch de raaf kon niet direct land vinden, maar bleef ten slotte toch weg. Daarna zond hij een duif uit, doch ook deze keerde onverrichterzake terug. Na nog zeven dagen gewacht te hebben, Het hij nogmaals de duif uit de ark vliegen; ditmaal keerde zij tegen den avond tot hem terug met een vers olijfblad in den snavel. Dit was voor Noach het teken, dat er weer vrede was tussen God en de mensen en dat de aarde weer spoedig bewoonbaar zou zijn. Vandaar, dat nu nog altijd de duif het symbool van den vrede is.
Ook in de wapenkunde komt de duif als zodanig voor. Zij heeft dan meestal een olijftak in den bek en is van zilver, met roden snavel en poten.
