muz„ is een vierklank, d. w. z. wanneer men haar aan een gegeven toon als bas, terts, quint en septime toevoegt, ontstaat een harmonie waarvan de afstand van den grondtoon en den hoogsten toon een septime vormt. Het voornaamste S. is dat op de quint (dominant) van den toonaard als grondtoon en bestaat uit groote terts, reine quint en kleine septima (in den toonaard van C = G—B—d—f); deze vierklank wordt Dominant-S., alle andere worden neven-S. genoemd.
Alleen het Dominant-S. kan vrij optreden, de neven-S. behoeven (volgens de theorie) voorbereiding; d. i. de grondtoon of de septima van het desbetreffend S. moet vooraf (als melodische of harmonische toon) in dezelfde stem gehoord zijn. Daar het S. een zoogenaamd dissonneerend aceoord is, klinkt het onbevredigend, d. w. z. het oor verlangt, dat het overgaat in wat anders. Al naar gelang dat het zich oplost (aldus wordt genoemd, wanneer het onmiddellijk in den drieklank, gebouwd op den quart, overgaat) of voortschrijdt (overgaat in een onverwachte harmonie) verandert de stemvoering, die bij het aanwenden van S. beperkter is dan bij het gebruik van drieklanken. Daar het S. uit 4 tonen bestaat zijn drie omkeeringen mogelijk, terts, quint of septima komt onder den grondtoon, treedt als bas op; in den becijferden bas worden deze omkeeringen respectievelijk 6 6 met 5, -4 en 2 aangeduid.
