fransch staatsman, geb. 26 Nov. 1828 te Aire-sur-la-Lys (dept. Pas-de-Calais), was advokaat te Amiens en richtte onder het tweede keizerrijk een liberaal blad op, „Le Progrès de la Somme”; Sept. 1870 werd hij tot procureur-generaal van het gerechtshof te Amiens benoemd; in 1871 werd hij tot lid der Tweede kamer gekozen, als hoedanig hij zich bij de republikeinsche linkerzijde aansloot; in 1879 werd hij onder-staatssecretaris van justitie; in Jan. 1882 aanvaardde hij de portefeuille van binnenl. zaken, doch het aftreden van Freycinet in Juli 1882 noopte hem, eveneens zijn ambt neer te leggen.
In het kabinet-Brisson (April 1885) werd hij minister van onderwijs, en behield zijn portefeuille ook onder Freycinet (Jan. 1888); hij is vooral bekend door zijn optreden tegen de klerikalen, inzonderheid door zijn nieuwe schoolwet, die der geestelijkheid het lager onderwijs ontnam; na den val van Freycinet werd hij in Dec. 1886 met het vormen van een nieuw ministerie belast; hij nam hierin zelf binnenland; als minister-president stemde hij in de affaire-Schnabele voor een ultimatum aan Duitschland, hetgeen door zijn mede-ministers werd afgekeurd, zoodat de eensgezindheid van zijn kabinet al dadelijk werd verstoord; en met de Tweede kamer niet tot overeenstemming kunnende komen inzake bezuiniging op het budget, trad het kabinet-G. reeds na weinige maanden af (Mei 1887). In het ministerie-Floquet, April 1888—Febr. 1889, had G. de portefeuille van buitenl. zaken. Bij de verkiezingen van 1889 viel hij uit, in 1891 kreeg hij een zetel in den Senaat, 1893—98 was hij weer lid van de Tweede kamer, en leider van de radikaalsocialistische fractie.
