de Philosophie van Aristoteles, aldus genaamd of wel naar zijn gewoonte, een deel der voordrachten onder het op- en neergaan (gr. peripatein) te houden, dan wel naar de plaats waar hij ze hield, een zuilenhal van het Lyceum te Athene; voorts de philosophie zijner school, die de peripatetische heette. Onder de onmiddellijke leerlingen van Aristoteles waren de voornaamsten: Theophrastus, Eudemus en Aristoxenus, Onder Strato en de volgenden bepaalde de leer zich al meer tot natuurspekulatie en litteratuurgeschiedenis, terwijl het metaphysisch deel werd verzwakt en met andere leerelementen vermengd.
Sedert hét opnieuw uitgeven van Aristoteles’ werken door Andronicus van Rhodus (ten tijde van Cicero) onderscheidt zich de peripatetische school door rusteloos commenteerende werkzaamheid, die door het neoplatonisme, dat de aristotelische met de platonische philosophie wilde vereenigen, in nog grooter uitgebreidheid werd voortgezet. De beroemdste peripatetische commentatoren van Aristoteles waren Nicolaus van Damascus, Alexander van Aegae, Aspasius, Adrastus, Aristotocles van Messene en bovenal Alexander van Aphrodisias (200 na Chr. in Athene). Kort na hem hield de school op te bestaan, omdat de aristotelische philosophie om zoo te zeggen geheel werd ingelijfd bij de neoplatonische.
