fr. dichter, geb. 1844 te Metz, bezocht te Parijs de polytechn. school, kwam in de kringen der parnassïens (zie bij Frankrijk, letterkunde) en wijdde zich daarop geheel aan de dichtkunst; van 1871 af leidde hij een zwervend leven, afgewisseld door kort- I stondig verblijf in gevangenissen, werkinrichtingen en ziekenhuizen; hij overl. in Jan. 1896 te Parijs. V. is de hoofdvertegenwoordiger van de dichterschool der décadenten.
Zijn eerste gedichten zijn in den trant der parnassiens: Poèmes saturniens (1866), Fêtes galantes (1869), La bonne chanson (1870), Romances sans perdus (1874); verder verschenen: Sagesse (1881), Les poètes maudits (1884), Jadis et naguère (1885), novellen in proza: Louise Leclercq enz.; voorts: Chansons pour elle (1891), Bonheur (1891), Mes hôpitaux (1891), Mes prisons (1893), Epigrammes (1894), Confessions (1895), Invectives (1896), Chair. Dernières poésies (1896), Œuvres complètes 1899 in 3 dln. Zilcken gaf zijn Correspondance et documents inédits in het licht (1897). Over Y. hebben geschreven Cazal (Parijs 1896), Koucke (Brussel 1896), Donos (Parijs 1898); Fleischmann richtte in 1902 te Parijs een ,,Revue Verlainienne” op.
