stelsel der aanleidende of gelegénheids-oorzaken (causae occasionales), een metaphysische wijze van beschouwing, welke in de school van Descartes ontstond en tot ontwikkeling kwam. Vóór dezen wijsgeer heerschte het gevoelen dat het lichaam op de ziel werkte en in deze beweging of aandoeningen te weeg brengt, en omgekeerd.
Dit gevoelen eener onmiddellijke verbinding van ziel en lichaam door een innige oorzakelijkheid werd het stelsel van den natuurlijken invloed (systema influxus physici) genoemd. Descartes verwierp dit door zijn scherp afgebakend dualisme en zocht die schijnbare onderlinge werking door den invloed van God te verklaren.
