kanselier van Frankrijk, geb. 1714 te Parijs, zoon van den kanselier Bené Charles de M. (1688—1775), werd reeds vroeg parlementsraad en 1763 eerste president van het parlement. Nadat hij in 1768 door het ontslagnemen van zijn vader kanselier geworden was, ging hij over tot de partij van den hertog van Aiguillon, welke door Dubarry ondersteund werd en bewerkte in Dec. 1770 het ontslag van zijn vroegeren beschermer Choiseul.
Reeds tevoren had M., toen Aiguillon wegens zijn bestuur over Bretagne door het parlement aangeklaagd en zijn veroordeeling zoo goed als zeker was, bewerkt, dat Lodewijk XV in Juli 1770 het proces ophief. Den tegenstand van het parlement daartegen onderdrukte M. met geweld en verbande 80 leden van dat lichaam naar de provincie. Uit de leden evenwel, die aan de oppositie niet hadden deelgenomen, werd een koninklijke raad (Parlement Maupeou) gevormd. Ook in Arras en andere plaatsen liet hij oppergerechtshoven in plaats van parlementen instellen. Hij was voornemens een groote en zegenrijke hervorming van het rechtswezen in te voeren, maar werd daarin verhinderd door de traagheid van geest en het conservatisme van den koning. Toen Lodewijk XV 10 Mei 1774 overleed, was een der eerste daden van het nieuwe bestuur de verbanning van M. en het herstellen der oude parlementen. M. overleed 29 Juli 1792 te Thuit in Normandië.
