(Latini) naam der bewoners van Latium, welk landschap hun zijn naam verleende. De Latijnen schijnen van Javanistischen oorsprong te zijn, dus verwant met de Grieken, allengs echter umbrische bestanddeelen in zich te hebben opgenomen.
Volgens de fabel ontleenden de L. hun naam aan den koning Latinus, een afstammeling van Saturnus, die in Laurentum zou hebben geheerscht, daar den van Troje komenden Aeneas met zijn Trojanen gastvrij hebben ontvangen en dezen zijn dochter Lavinia ten huwelijk hebben gegeven. Toen Latinus in een oorlog • tegen Turnus, koning der Rutuli van Ardea was gesneuveld, volgde Aeneas hem op als koning der L. Na dezen heerschte diens zoon Ascanius (volgens anderen Silvius) over hen, stichtte Alba Longa en vestigde daar zijn verblijf, van waar uit dan circa drie eeuwen later door Romulus en Remus, kleinzonen van den koning van Alba, Numitor, Rome werd gesticht. In de eerste tijden van het bestaan dezer stad vinden wij haar dan ook voortdurend in betrekking met de L.; dan in oorlog, dan in verbond, welk verbond vaak met de wapens was afgedwongen.
Sedert 339 v. Chr. werden alle steden van Latium aan de Romeinen onderworpen, deels het geheele, deels een deel van het romeinsche burgerrecht erlangend, deels met romeinsche burgers als kolonisten bevolkt. Hiermede hadden de Latijnen als politiek zelfstandig volk opgehouden te bestaan.
