duitsch natuurkundige, geb. 16 Maart 1787 te Erlangen, was leeraar In natuur- en wiskunde aan het gymnasium te Keulen en aan de krijgsschool te Berlijn, daarna hoogleeraar aan de polytechnische school te Neurenberg, sinds 1849 hoogl. in de natuurkunde te München, en overl. ald. 7 Juli 1854. Hij is de ontdekker der naar hem genoemde wet (zie volgend artikel), door hem gepubliceerd in zijn werk: Bestimmung des Gesetzes nach welchen die Metalle die Kontaktelektricität leiten (1826); zijn andere hoofdwerken zijn: Beiträge zur Molekularphysik (dl. 1, Neurenb. 1849), Erklärung aller in einachsigen Krystallplatten zwischen geradlinig polarisiertem Lichte wahrnehmbaren Interferenzerscheinungen (München 1852—53).
Naar hem is de absolute eenheid van electr. weerstand benoemd. In 1895 werd te München een standbeeld (van Rümann) voor hem opgericht.
