graaf van Oldenburg, geboren 1502 of 1504, jongere zoon van graaf Johann XIV, verkreeg in 1509 en 1516 prebenden, in Breinen en Keulen, wijdde zich echter meer bepaaldelijk aan de krijgsmansloopbaan; met zijn bloedverwant, den verdreven koning van Denemarken, Christiaan II, en Wullenwevcr, veroverde hij bijna geheel Holstein, vervolgens het eiland Seeland met de hoofdstad, en liet zich in Juli 1534 als gubernator van het deensche rijk huldigen. Nadat echter hertog Christiaan van Holstein als Christiaan III tot tegenkoning was uitgeroepen, werden het Ciinbrische schiereiland en Liibeck, bondgenoot van C., gedwongen vrede te sluiten en C. zelf moest na een verwoed beleg het uitgehongerde Kopenhagen aan Christiaan III overgeven.
Bij het uitbreken van den Schmalkaldisehen oorlog nam hij dienst in het leger der protestanten, streed in 1546 aan den Donau, en versloeg met Albrecht van Mansfeld op 23 Mei 1547 bij Drakenburg aan de Wezer Erik van Brunswijk, bondgenoot des keizers. Hij stierf 4 Aug. 1566; een natuurlijke zoon werd gelegitimeerd. C. legde een grooten weldadigheidszin aan den dag en zijn naam is in Duitschland aan meerdere weldadige instellingen verbonden.
