Tweede zoon van koning Karel Robert van Hongarije. In zijn jeugd verloofd met Johanna, kleindochter en aangewezen troonopvolgster van koning Robert van Napels (1332), werd hij door zijn vader in 1333 persoonlijk naar Napels gebracht, om in de zeden van Italië en van zijn aanstaand koninkrijk te worden opgevoed; door Johanna’s grootvader werd de bepaling gemaakt, dat na zijn dood een regentschap het bestuur zou moeten waarnemen totdat zijn kleindochter en haren gemaal, die even oud waren, den leeftijd van 25 jaren hadden bereikt; koning Robert stierf 1343, waarop Johanna, zich niet om de beschikkingen haars grootvaders inzake voogdij en regentschap, noch over hare verplichtingen jegens haar gemaal, bekommerende, een woest, verkwistend en uitermate lichtzinnig leven begon te leiden, terwijl zij haren overigens weinig beminnenswaardigen en onhandelbaren gemaal op elke wijze zocht te ergeren en zijn toestand onhoudbaar te maken, zonder behoorlijk rekening te houden met den invloed van de zijn zijde houdende partij, al hetgeen allerlei kuiperijen, zoo van de zijde van Hongarije als van Frankrijk, tengevolge had, en het geheele land. in spanning en beroering hield.
Paus Clemens VI liet zich alstoen, om aan dien toestand een einde te maken, als opperleenheer van het koninkrijk Napels gelden, en beval de kroning van Andreas, Johanna’s gemaal, die nog slechts den titel van hertog van Calabrië voerde.Deze maatregel deed Johanna beducht zijn voor haar macht en invloed, te meer daar kort tevoren Andreas’ moeder, koningin Elizabeth, vergezeld van vele Hongaarsche edelen en ambtenaren, en ruim voorzien van geld, naar Napels was gekomen. De plechtige kroning onder goedkeuring van den paus, zou, vreesde Johanna, alle partijen op de hand van Andreas brengen. Hoe dit zij — op 18 Dec. 1345 werd Andreas, vóór dat zijn inhuldiging had plaats gehad, op het slot Averso verraderlijk overvallen en door worging om het leven gebracht. Het is niet bepaald zeker of dit rechtstreeks Johanna’s werk is geweest. Petracha bestrijdt dit. Andere schrijvers van dien tijd berichten, dat de moord in een kamer naast die van Johanna werd gepleegd en vergezeld ging van een woedende worsteling tusschen Andreas en zijn moordenaars.
Johanna bekommerde zich niet over de begrafenis van haar vermoorden gemaal, noch in het minst over de opvoeding van den zoon, dien zij bij hem had. Eerst toen allerwege stemmen om recht opgingen, werd een soort proces aanhangig gemaakt en werden een aantal lieden ter dood gebracht, waarvan het zoo goed als zeker was dat zij in geenen deele de hoofdschuldigen waren. Zie Johanna van Napels.
