bn. bw. (-er, -st),
1. gedurig of telkens -schreeuwend: een schreeuwerig kind; — overmatig luide sprekend, kijfachtig : een schreeuwerig mens ;
2. luid en onaangenaam klinkend : een schreeuwerige stem ;
3. geneigd heftige grote woorden te gebruiken, resp. met heftige grote woorden : een schreeuwerig artikel; hij spreekt te schreeuwerig.
