Zo noemt men sinds ongeveer 1994 de generatie die is gevolgd op de naoorlogse geboortegolf. De naam, duidelijk niet zelfgekozen, brengt tot uitdrukking dat de voorafgaande generatie babyboomers de nieuwe lichting maar niks vindt: verwend, futloos en zonder idealen. De Generatie Nix is het Nederlandse equivalent van de Angelsaksische Generation X, zoals die in 1992 beschreven werd door de Canadese auteur Douglas Coupland in zijn gelijknamige boek.
Maar niet alle leden van de Generatie Nix lieten zich de spot en verachting aanleunen. Een groep kritische jongeren in de Partij van de Arbeid liet het niet op zich zitten en tooide zich in 1997 met de naam Niet Nix. Nog in hetzelfde jaar volgde een actiegroep van twintigers, die zich Alles begint met Nix noemde. Twee van hen publiceerden een boek met de titel De Ik’s van Nix.
Opvallend bij al dit verbale geweld is de hardnekkige voorkeur voor de letter x. Maar - spijtig voor de Nix-ers en niet-Nixers - dat is niks nieuws. Al in 1784 liet Betje Wolff een romanpersonage zeggen: ‘ik geloof nix aan den satan’.
