Zwaveltrioxyde - zwavelzuuranhydride, S03, was vermoedelijk reeds aan het eind van de 15de eeuw bekend. Men kan het verkrijgen door verhitting van ijzersulfaat, welke methode vroeger voornamelijk werd toegepast, of door oxydatie van zwaveldioxyde onder den invloed van katalysatoren, z.g. kontaktproces. Als zoodanig zijn in gebruik platina en ijzeroxydé, in den vorm van afgerooste pyriet. Z. is een stof, die bij 15° tot een doorzichtige witte massa stolt, doch op den duur in een andere modificatie overgaat, die ondoorzichtig is en niet smeltbaar, doch bij verhitting sublimeert.
Aan de lucht nevelt het sterk, doordat het wegens zijn groote neiging tot water zich met deze stof verbindt tot zwavelzuur. De verbinding met water geschiedt onder zeer groote warmteontwikkeling. Ook in zwavelzuur lost z. gemakkelijk op, waarbij zich z.g. rookend zwavelzuur vormt. Door destillatie is hieruit het z. weer terug te krijgen. Het vindt door zijn wateronttrekkende en oxydeerende werking toepassing vooral bij organische synthesen, meestal in den vorm van rookend zwavelzuur, daar de stof zelf wegens haar vluchtigheid en andere onaangename eigenschappen moeilijk te gebruiken is. Het wordt in reusachtige hoeveelheden gemaakt als grondstof voor zwavelzuur.
