Riemann (hugo) - een der meest scherpzinnige en zeker de ijverigste en vruchtbaarste van alle muziekgeleerden, werd geb. 1843 te Sondershausen, overl. 1919 te Leipzig, studeerde eerst in de rechten, later wijsbegeerte en geschiedenis en vanaf 1871 daarneven ook muziek. 1873 promoveerde hij te Göttingen tot Dr. phil., ging als dirigent en muziekleeraar naar Bielefeld; was vervolgens werkzaam te Leipzig, Bromberg, Hamburg, Sondershausen en Wiesbaden, om zich 1895 voor goed te Leipzig te vestigen. R. heeft ook composities uitgegeven, maar het zwaartepunt van zijn werk ligt in zijn wetenschappelijke geschriften, waarin hij alle onderdeelen van de muziekleer behandelt. Op het gebied der harmonieleer is R. een baanbreker: hij heeft de methode van de becijferde bas verdrongen door zijn dualistische theorie.
Op muziek-historisch terrein heeft hij, door zijn stelselmatige onderzoekingen, merkwaardige ontdekkingen gedaan (Mannheimer school). Onder zijn werken nemen het Handbuch der Musikgeschichte en het Musik-Lexicon wel de voornaamste plaatsen in.
