Entelechie

betekenis & definitie

Entelechie - bij Aristoteles de „vorm” als verwerkelijking van het potentieele (het mogelijke, het „in aanleg” voorhandene), het door de werkzaamheid (energie) bereikte doel van een ding. Zoo noemt hij de ziel de „entelechie” van het organisme, daar immers door de ziel het lichaam (dat op zichzelf voor leven en bewustzijn alleen „vatbaar” is, alleen leven en bewust zijn „kan”) ook „werkelijk” leeft en bewust is, zoolang zij met het lichaam verbonden is. Ook Leibniz, Goethe, en zelfs in onzen tijd psychologen en biologen als Wundt en Driesch gebruiken vaak het begrip ent. — Dit wordt soms (vooral bij de Scholastieken) verward met endelechie, dat alleen continuiteit uitdrukt.