Deci meeren, oudtijds bij de Rom. een militaire strafoefening, waarbij op elke tien man één, door het lot aan te wijzen, ter dood werd gebracht;
het d. werd ook wel op krijgsgevangenen toegepast, doch inzonderheid op het leger bij muiterij, nederlagen, enz.; deze maatregel zou het eerst door den consul Appius Claudius Sabinus toegepast zijn in 471 v. 0.; in latere tijden, vooral' na den eersten burgeroorlog en onder de keizers, komt hij nog dikwijls voor, ook onder anderen vorm (vicesimeeren: 1 man op elke 20, centesimeeren: 1 op de 100, enz.); ook in de middeleeuwen, en zelfs nog later, werd het d. als straf toegepast, b.v. door Pepijn na het tenonderbrengen van de Saksers, door Karei den Groote, door Menzikof, gunsteling van czaar Peter den Groote, door Wallenstein in den Dertigjarigen oorlog (na den tweeden slag van Breitenfeld, op het gevluchte regimentMadlo). Vele veldheeren van den nieuweren tijd, als b.v. Blücher, hebben op wederinvoering der decimatie aangedrongen om de discipline te versterken, om de strijdenden tot het uiterste te doen standhouden, enz.
