Belisarius - geb. 506 n. C., afkomstig uit Germa nië aan de grens van Thraeië en Illyrië, klom door den invloed zijner vrouw Antonia, die een vriendin van keizerin Theodora was, tot veldheer op. Hij streed met grooten roem tegen de Perzen, maar werd 531 door Justinianus teruggeroepen. Daarop maakte hij zich verdienstelijk door het dempen van een opstand, voerde oorlog tegen de Vandalen 634, die hij overwon, geholpen door de koningin der Goten Amalasunta. Nadat deze door haar echt genoot Theodahad was vermoord, werd hij naar Italië gezonden om het rijk der Goten te onderwer pen, veroverde 635 Dalmatië en Sicilië en spoedig daarop ook Napels.
De nieuwe Gotenkoning Viti ges vermocht Rome niet te redden, dat zich 536 aan B. overgaf, en trok 538 af. Ook Ravenna viel in 540. Kort daarop werd B. teruggeroepen om den oorlog tegen de Perzen te voeren. Zoo kwam hij met den gevangen Vitiges en groote schatten te Constantinopel. Maar ook uit het Oosten werd hij weldra teruggeroepen, daar Justinianus hem niet vertrouwde (542); hij streed daarop 543 tegen de door Totila uitstekend aangevoerde Goten en ver overde Rome, maar werd 548 teruggeroepen. In 669 voerde hij oorlog tegen de Hunnen, in 662 werd hij beschuldigd van medeplichtigheid aan een sa menzwering en weliswaar na 7 maanden te hebben gevangen gezeten, vrijgesproken, maar hij overl. 13 Maart 565. De verhalen, dat hij met ondank zou zijn beloond, door den keizer van alles beroofd en zelfs blind gemaakt, komen het eerst bij Tzetzes (12o eeuw) voor. Van hem wordt nog vermeld, dat hij in 636 tijdens de belegering van Rome een drijvenden watermolen op den Tiber bouwde, de eerste inrichting van dien aard, waaromtrent ge gevens bewaard zijn.
