Bardendichtung

betekenis & definitie

Bardendichtung heet een zekere modepoëzie, die na 1766 gedurende eenige jaren in Duitschland heerschte. De kennismaking met gedeelten der „Edda” (na 1750) en met Macpherson’s „Ossian” (’64) bracht bij vele Duitsche dichters een groote bewondering te weeg voor de Noorsche skalden en Keltische barden, en het in Tacitus’ „Germania” voorkomende woord barditus was voor Klopstock de aanleiding om de Keltische barden ook naar Duitschland (en wel ten tijde van Arminius) over te brengen. Gerstenberg’s „Gedicht eines Skalden” (1866) was de eerste uiting der bardenvereering, K. Fr. Kretschmann en Mich. Denis dichtten onder gefingeerde bardennamen en Klopstock’s geestdrift, die zich behalve in eenige bardieten ook uitte in een ijverige propaganda voor de nieuwe mythologie en den nieuwen toon, deed het nieuwe genre meer aanhangers krijgen, dan het verdiende. — P. von Hofmann-Wellenhof, Mich. Denis (Innsbruck 1881).