Bacillendrager zijn personen, die in hun lichaam ziekteverwekkende bacteriën, waarmede zij andere personen kunnen besmetten, herbergen, terwijl zij zelf daarvan geen schade ondervinden. Zoo komt het voor, dat iemand, die diphterie heeft gehad, ook na zijn herstel nog diphteriebacillen in neus- of keelholte heeft. Hij is dan bacillendrager geworden en levert een gevaar op voor zijn omgeving. Ook na typhus, cholera en andere infectieziekten kan de lijder bacillendrager worden.
Hoe lang hij dit kan blijven, is niet met zekerheid bekend: van diphterie en typhus schijnt dit zeer lang te kunnen zijn, misschien blijven sommige personen hun geheele leven bacillendragers; voor cholera schijnt de tijdsduur, dat de lijder nog bacillen met zijn uitwerpselen kan verwijderen, niet langer te zijn dan een paar maanden. Niet iedere bacillendrager heeft vroeger de ziekte, waarvan hij de verwekker bij zich draagt, doorgemaakt. Ook personen, die zelf nooit diphterie, typhus of cholera gehad hebben, kunnen dus die ziekten verspreiden. Het schijnt, dat talrijke epidemieën van besmettelijke ziekten, bacillendragers als uitgangspunt hebben gehad. Hoe men het gevaar, dat bacillendragers voor hun omgeving opleveren, moet tegengaan is nog niet opgelost.
Theoretisch is het isoleeren der bacillendragers natuurlijk het beste, en bij cholera, waar de bacillenafscheiding slechts van beperkten duur schijnt te zijn, is een dergelijke maatregel in vele gevallen uitvoerbaar. Maar bij de blijvende bacillendragers kan men tot zoo iets niet overgaan. De naam bacillendragers is eigenlijk minder juist gekozen, want ook t. a. v. andere infectiekiemen komen dragers voor. De betere naam smetstofdragers heeft nog weinig ingang gevonden.
