Annihilationisme - (Lat. annihilatio: vernietiging), dogmatisch de leer van de mogelijkheid der vernietiging van den mensch, spec. van de menschelijke ziel, in verband met de leer der laatste dingen, zie ESCHATOLOGIE. De moeielijkheid is, wat geschiedt met hen, die niet zalig worden? Een eeuwige rampzaligheid schijnt in strijd met de barmhartigheid van God en de harmonie der eeuwigheid. Vandaar, dat wie niet traditioneel — d.w.z, volgens de H. S. en kerkleer — haar vasthouden, óf de eindelijke zaligheid van allen — zie APOKATASTASIS — óf de vernietiging der goddeloozen aannemen. Het a. is vooral in de 17e eeuw ontwikkeld en in de 2e helft der 19e eeuw door Dr.
E. White op den voorgrond gebracht. Het vormt de onderstelling van de leer der z.g, conditi o n e e l e onsterfelijkheid. Men beriep zich op de H. S. — waarin uitdrukkingen als: eeuwige dood e.d., niet moreel, d.w.z. als geestelijk dood, van God afgestorven, maar letterlijk, als ophouden van het bestaan werden opgevat (Hebr. 10: 26 v.v. Meth. 7:13 v.v.), — en op de moderne wetenschap, die de eenheid en de eenvoudigheid der ziel, haar van het lichaam afscheidelijk bestaan onzeker heeft gemaakt, volgens welke in den strijd om het bestaan alleen de sterksten voortleven enz. Hoofdzaak zijn echter de boven genoemde z.g. gevoels-argumenten. De tegenstanders der theorie beroepen zich vooral op de H.S. en de kerkleer, op de quasi-oplossing, immers een eclipseeren der menschelijkheid, als men God zijn edelste werk — de ziel — ongedaan laat maken, de majesteit van Gods rechtvaardigheid der in de eeuwigen rampzaligheid openbaar wordt evenzeer als zijne barmhartigheid in de zaligheid, de waarde der menschelijke ziel, die onsterfelijk is. E. White, Life in Christ, 1878.
