polytonie

betekenis & definitie

v., (in de taalkunde) het verschijnsel dat talen vocalen hebben met stijgende en vallende accentof toonbeweging, of met al-of-niet afbreking van de expiratiestroom door een sluiting van de stembanden, waardoor het tweede deel van de vocaal duidelijk ten opzichte van het eerste wordt gedifferentieerd (staat tegenover monotonie).