v., (ook: pluritonaliteit), het samengaan van verschillende toonsoorten in één compositie.
(e) Meestal streeft men naar een zodanige verhouding tussen de toonsoorten, dat de identiteit van elk ervan in gelijke mate gehandhaafd blijft. Polytonaliteit in zijn puurste en minst verbloemde vorm treft men o.a. bij D.Milhaud aan. Alleen al uit het historische voorbeeld (het tweede van de Vier duetten uit J.S.Bachs Klavierübung) waarop Milhaud zich beriep, blijkt dat polytonaliteit geen exclusief 20e-eeuws verschijnsel is. Een veel voorkomende vorm van polytonaliteit is bitonaliteit (het samengaan van twee toonsoorten).
