v. (-en), internationaal gebruikelijke ben. voor een olieboring in zee.
(e) Geologisch gezien behoren de continentale platten (binnenzeeën en randen van continenten) tot het vasteland. Er zijn grote voorraden olie en aardgas ontdekt; de winning van deze onder water gelegen voorraden geeft vele problemen. In rustig, niet te diep water (b.v. het Meer van Maracaibo) wordt de boortoren op palen gefundeerd en het zware materiaal dat voor het boren nodig is, bevindt zich op een boot, de tender, die stevig tegen de fundamenten van de toren verankerd ligt. In volle zee ligt de zaak veel moeilijker, ten eerste door de zoveel hogere golven, ten tweede door de diepte die met de afstand uit de kust toeneemt. Toch is men erin geslaagd met zeeboringen, b.v. in de Golf van Mexico, de Perzische Golf en de Noordzee, reeds olie te winnen. De daartoe ontwikkelde boorinstallaties behoren tot drie typen:
1. verplaatsbare hefeilanden;
2. diepdrijvende verplaatsbare booreilanden, waarvan de gehele installatie drijft op horizontaal liggende cilinders, die zich b.v. 12—24 m onder de zeespiegel bevinden;
3. volledig uitgeruste boorschepen, waarbij de gehele installatie en de verblijven op een schip gemonteerd zijn, dat op eigen kracht naar de hoorplaats vaart en ankert (→booreiland). Voor de winning (produktie) van olie op grotere diepte, d.w.z. voor de operaties tijdens de produktiefase, zijn speciale technieken ontwikkeld, →petroleum, WINNING.
