[Lat. occludere, opsluiten], v. (—s), (geneeskunde) volledige afsluiting van een buisvormig orgaan (→obstructie); (fysische chemie) insluiting, b.v. van een verontreiniging in een kristal, van een gas in een metaal; (meteorologie) insluiting van de warme sector van een frontale depressie door een koufront (e); (tandheelkunde) de aansluiting van de gebitselementen van de onderkaak op die van de bovenkaak wanneer de kauwspieren zijn aangespannen.
(e) FYSISCHE CHEMIE. Occlusie is een vorm van moleculaire →adsorptie, die zich soms voordoet aan de grensvlakken van neerslagdeeltjes en oplossing, of tussen een metaal en een gas. Vaak heeft men te doen met grote hoeveelheden geadsorbeerde materie die moeilijk vrijkomen. Zo kunnen platina en ijzer in gloeiende toestand zeer grote hoeveelheden waterstof adsorberen die zij in koude toestand vasthouden.
METEOROLOGIE. Een occlusiefront ontstaat wanneer het langzamer bewegend warmtefront in een depressie wordt ingehaald door het sneller bewegende koufront. De warmte luchtsoort die zich oorspronkelijk aan het aardoppervlak tussen de fronten bevond, wordt alleen nog in de hogere lagen boven het occlusiefront aangetroffen. Daar vindt men vaak nog een warmteen een koufrontvlak. De neerslagzone bij de occlusie is een combinatie van die der oorspronkelijke fronten. Naargelang de prefrontale of postfrontale lucht de koudste is, heeft de occlusie meer een warmte-, resp. koufrontkarakter. Men spreekt van een warmte-, resp. koufront-occlusie. De gedeelten van warmteen koufront, die zich het dichtst bij het centrum van de depressie bevinden, occluderen het eerst. Het punt waar de overgebleven delen van warmteen koufront met het occlusiefront samenkomen, heet occlusiepunt. In de omgeving van dit punt komen vaak extra grote luchtdrukdalingen voor. Het occlusieproces draagt gewoonlijk bij tot verdere uitdieping van de depressie. Als het occlusiestadium is afgelopen, gaat de →depressie zich meestal opvullen.
