adsorptie - adsorp'tie [Fr. adsorption], v. (geen mv.), binding, respectievelijk het gebonden worden van een stof aan de oppervlakte van een andere, m.n. van een gas of een opgeloste stof aan het oppervlak van een vaste stof.
Het verschijnsel manifesteert zich duidelijk bij systemen met grote oppervlakken, zoals poeders of colloïden in contact met een gas. Het gevormde gaslaagje bevindt zich dan in een sterk geconcentreerde toestand. De adsorptie kan zuiver fysisch zijn, d.w.z. dat geen van beide stoffen een scheikundige verandering ondergaat, ofwel fysico-chemisch, als tussen geadsorbeerde laag en adsorberende stof een chemische binding ontstaat. De adsorptie is een exotherm verschijnsel. Van groot belang is de adsorptie bij het bevorderen van chemische reacties. De werking van katalysatoren berust vaak op adsorptie van de reagerende stoffen aan het oppervlak van de katalysator.
In de chemische techniek wordt vaak gebruik gemaakt van adsorptieprocessen om geringe hoeveelheden stof (verontreinigingen) uit gassen of vloeistoffen te verwijderen (b.v. het onttrekken van in gasvorm aanwezige benzinekoolwaterstoffen aan ruw, zgn. nat aardgas; ook bij de raffinage van aardolieprodukten). Verder bij het breken van emulsies, het klaren van vloeistoffen en bij de chromatografie. Het tegengestelde proces heet desorptie.
