[Lat., het worde ten uitvoer gelegd], o., verlof, machtiging, m.n.
1. goedkeuring van de aanstelling van een consul in een vreemd land aldaar;
2. toestemming tot voltrekking van een besluit;
3. bekrachtiging door een regering van een pauselijk stuk;
4. het door de rechter verleende verlof tot tenuitvoerlegging van een in een vreemde staat gegeven beslissing van een rechter of arbiter, of van een aldaar verleden authentieke akte, zonder welk verlof tenuitvoerlegging niet mogelijk is.
De procedure tot het verkrijgen van het exequatur is geregeld in Nederland in het WBv, boek IIl, titel 9, art. 985 vlg., in België in art. 570 Ger. Wbk.
In België moet, tenzij er een executieverdrag is, de rechter het buitenlands vonnis aan de ‘internationaal-privaatrechtelijke openbare orde’ toetsen, alvorens hij de herziening ten gronde van dit vonnis mag aanvangen. Buitenlandse gerechtelijke beslissingen die de staat of de bekwaamheid der personen betreffen, behoeven echter geen exequatur, behoudens het geval waarin men er zich op beroept voor executie op de goederen of dwangmiddelen op personen. Dergelijke beslissingen worden slechts erkend. Deze erkenning zal nodig zijn wanneer het gezag van gewijsde van het buitenlands vonnis in België als verweermiddel aangevoerd wordt tegen een nieuwe procedure die in België over hetzelfde geval werd ingesteld. In strafzaken dient het tegen de verdachte door de buitenlandse rechter uitgevaardigd bevel tot aanhouding (voorlopige hechtenis) met het oog op diens uitlevering, het voorafgaand exequatur ondergaan van het onderzoeksgerecht (raadkamer of kamer van inbeschuldigingstelling) .
