v., de belasting waarbij materiaal ten gevolge van een erop uitgeoefende drukkracht bezwijkt.
Voorheen sprak men van drukvastheid, maar in de huidige voorschriften wordt uitsluitend van druksterkte gesproken .Voor elk materiaal wordt de druksterkte op een bepaalde wijze bepaald. Voor beton b.v. worden kubusvormige proefstukken vervaardigd of cilinders (hoogte = 2 x middellijn), die na een bepaalde verhardingstijd, meestal 28 dagen, onder een drukpers tot breuk worden belast. De breukbelasting per eenheid van gedrukte oppervlakte, geeft de druksterkte. Bij gebakken stenen en kalkzandstenen worden de proefstukken samengesteld uit twee steenhelften, die met behulp van een mengsel van gesmolten zwavel en zand op elkaar worden gehecht tot een kubusvormig proefstuk, dat eveneens onder een drukpers tot breuk kan worden belast. De druksterkte van verschillende bouwmaterialen wordt gebruikt als een rekengrootheid bij het dimensioneren van constructies, in die zin dat voor bepaalde waarden van de druksterkte van een materiaal, onder invoering van een veiligheidscoëfficiënt, bepaalde toelaatbare spanningen gelden. Indien volgens de modernste inzichten voor de berekening van de zgn. breukmethode wordt uitgegaan, wordt de druksterkte ingevoerd voor het bepalen van de zgn. bezwijkbelasting, waarna voor de op de constructie toe te laten belasting een veiligheidscoëfficiënt wordt berekend.
