[Lat., voorrecht van uitwinning], regeling door Justinianus in het leven geroepen (Novelle 4, anno 535), krachtens welke de door de crediteur aangesproken borg in een exceptief verweer kan eisen, dat de crediteur eerst de debiteur aanspreekt om zijn vordering voldaan te krijgen. Pas wanneer het vermogen van de schuldenaar bij de executie niet toereikend blijkt te zijn, kan de crediteur voor het ontbrekende de borg aanspreken.
In het klassieke Romeinse recht bestond het beneficium excussionis niet, ten gevolge van de consumerende werking van de litis contestatio.Het beneficium excussionis leeft in de wetgeving voort in de artt. 1868 e.v. Ned. BW, en in artt. 2021 e.v. Belg. BW.
Litt. M.Kaser en F.Wubbe, Romeins privaatrecht (1971).
