acceptilatio - acceptila'tio, v., in Romeins recht een wijze van tenietgaan naar ius civile van een verbintenis, in de eerste plaats van die uit stipulatio. Het was een vormelijke, mondeling verrichte rechtshandeling, waarbij door vraag en antwoord (vgl. Gaius,Institutiones 3,169) tussen crediteur en debiteur laatstgenoemde uit zijn gebondenheid uit stipulatio werd bevrijd.
Oorspronkelijk is de acceptilatio een formele bevrijding na het verricht hebben van de uit stipulatio verschuldigde prestatie. In het klassieke romeinse recht heeft zij zich ontwikkeld tot een wijze van bevrijding van verbintenis uit stipulatio zónder dat de verschuldigde prestatie is verricht, derhalve een wijze van kwijtschelding.
