Een literaire vondst van de Engelse mysticus en romanschrijver Sir Bulwer Lytton, die voorkomt in zijn roman Zanoni. In theosofische kringen heeft de uitdrukking grote bekendheid gekregen en wordt hij algemeen gebruikt.
Het woord “Wachter” of een daaraan gelijkwaardige term of uitdrukking, is in het Occultisme door de eeuwen heen bekend geweest en gebruikt. Het heeft op verschillende zaken betrekking, maar meer in het bijzonder is het van toepassing op wat H.P. Blavatsky “zekere boosaardige astrale dubbelgangers van overleden personen” noemt. Dit is volkomen juist. Maar de uitdrukking heeft nog een andere betekenis die nog mystieker en moeilijker uit te leggen is en die doelt op de belichaamde karmische gevolgen of resultaten van het verleden van de mens, die rondwaren bij de drempels die de initiant of ingewijde moet overschrijden voor hij kan overgaan naar een hogere graad van inwijding. Deze Wachters, in de laatstgenoemde betekenis van het woord, zijn als het ware de belichaamde halfmenselijke, astrale, rondwarende delen van de constitutie van de mens, die hij in vorige incarnaties heeft afgeworpen en die hij nu onder ogen moet zien en overwinnen — zeer werkelijke en levende wezens die deel uitmaken van het rondwarende verleden van de “nieuwe” mens. De initiant moet deze oude “zelven” van hemzelf onder ogen zien en overwinnen of — falen, en dit laatste kan òf krankzinnigheid òf de dood betekenen. Het zijn werkelijk de geesten van de dode mensen die de huidige mens eens is geweest, en die hem nu als een schaduw gaan volgen en daarom zeer terecht “Wachters op de Drempel” worden genoemd. In een bepaalde zin kan men ze terecht de kāma-rūpa’s uit de vroegere incarnaties van de mens noemen, die voortkomen uit de afdrukken in het astrale licht die daar door de “oude” mens van de nu bestaande “nieuwe” mens zijn achtergelaten.
