De astrologie van de Ouden was werkelijk een grootse en edele wetenschap. Het woord betekent de “wetenschap van de hemellichamen”.
De moderne Astrologie is slechts het armzalige uiterlijke overblijfsel van de ware, aloude Astrologie; want deze werkelijk verheven wetenschap was de leer van de oorsprong, de aard, het bestaan en de bestemming van de solaire en planetaire lichamen en van de wezens die erop wonen. Ze onderwees ook de kennis omtrent de onderlinge relaties van de delen van de kosmische natuur, en meer in het bijzonder in hun toepassing op de mens en zijn door de hemelbollen voorspelde bestemming. Uit deze grootse en edele wetenschap ontstond een exoterische pseudo-wetenschap, die voortvloeide uit de praktijken in Azië en de landen rond de Middellandse Zee, en die resulteerde in het moderne stelsel dat “Astrologie” heet — een ontluisterd overblijfsel van de Oude Wijsheid.De ware archaïsche Astrologie was inderdaad een van de onderdelen van de oude mysteriën en werd in de oude mysteriescholen tot in de perfectie bestudeerd. Ze genoot in de gehele oudheid de onverdeelde bijval en toewijding van de edelste mensen en de grootste wijzen. In plaats van zich te beperken tot een systeem dat praktisch geheel op bepaalde takken van de wiskunde is gebaseerd, zoals de moderne zogenaamde Astrologie doet, behoorden in archaïsche tijden de voornaamste leringen die de Astrologie toen kende tot de transcendentale metafysica, die zich bezighield met de grootste en diepzinnigste problemen betreffende het heelal en de mens. In de archaïsche Astrologie werden de hemellichamen van het stoffelijk heelal niet enkel beschouwd als lichamen die de tijd aangaven of onderling vage relaties van psychomagnetische aard vertoonden — hoewel dat stellig juist is — maar ook als de voertuigen van stellaire geesten, schitterende en levende goden, wier bestaan en kenmerkende eigenschappen hen individueel en gezamenlijk tot de bestuurders en uitvoerders van het lot maakten.
