(Ital.) Staart. Afsluitend verlengstuk, zoowel bij lied- als bij grootere vormen en canons of fuga's.
Niet zelden wordt in de coda het thematisch materiaal, evenals in de doorwerkings-episode, opnieuw bewerkt; de coda krijgt hierdoor een belangrijke zelfstandigheid. Men vergelijke o.a. sommige klaviersonaten van Beethoven, op. 53 en 57; Beethoven's symphonieën, o.a. de finales der 4e en 5e.Sommige coda's zijn, wat de harmonieën betreft, niets anders dan uitgebreide cadenzen (zie daar). Vgl. o.a. Beethoven's 2e sinfonie, finale.
In sommige gevallen teekenen de componisten zelf de plaats aan waar de coda begint, bijv. in Scherzi, waar, na het trio en de herhaling van het eigenlijke scherzo, de coda volgt (Scherzo D. C. en poi la coda).