water dat wordt gebruikt of is bestemd voor het zwemmen, maar ook om in te spelen, pootjebaden e.d. Zwemwater kan oppervlaktewater zijn dat min of meer in de vrije natuur ligt of een kunstmatig bekken zoals in een speciaal ingericht zwembad (veelal vaak aangeduid als circulatiebad).
In verband met de hygiëne en de veiligheid is de kwaliteit van het zwemwater (de helderheid en de bacteriologische betrouwbaarheid) van belang. De kwaliteit van zwemwater in oppervlaktewater is vaak moeilijk in de hand te houden, omdat behalve met de verontreiniging door de zwemmers ook rekening moet worden gehouden met verontreinigingen zoals afvalwaterlozingen, rioolwateroverstorten en verontreiniging door vogels.
De kwaliteit van het zwemwater in speciaal daartoe ingerichte zwembaden kan men regelen door het te zuiveren via een filterinstallatie met zand of filterpoeder als filtermedium. Het filter houdt niet-opgeloste vuildeeltjes tegen. Colloïdale deeltjes kunnen alleen worden verwijderd als zij eerst met behulp van een vlokmiddel worden uitgevlokt. De verontreinigingen die in het filter achterblijven, moeten regelmatig worden verwijderd. Bij een zandfilter gebeurt dit door terugspoelen, bij een filter met filterpoeder gebeurt dit door het met verontreinigingen verzadigde filterpoeder te vervangen. De opgeloste verontreinigingen kunnen door chemische oxidatie worden afgebroken. Hiervoor gebruikt men bij voorkeur middelen die een desinfecterende werking hebben, zoals chloorbleekloog.
De kwaliteit van het Ned. zwemwater kan worden voorgeschreven op grond van de Wet hygiëne en veiligheid zwemgelegenheden en de Wet verontreiniging oppervlaktewateren.
De belangrijkste normen voor zwemwater in oppervlaktewateren zijn: minder dan 2000 thermotolerante colibacteriën per 100 ml; zuurgraad tussen 6-9 en het doorzicht meer dan 1 m. Voor zwemwater in circulatiebaden gelden de volgende normen: colibacteriën niet aantoonbaar in 100 ml, zuurgraad 6,8-8,0, doorzicht tot op de bodem en het gehalte aan vrij werkzaam chloor meer dan 0,3.
België werd op 2.2.1982 door het Europees Hof van Justitie veroordeeld wegens het niet uitvoeren van de EG-richtlijn 76/ 160 betreffende de kwaliteit van het zwemwater. Eind 1983 overwoog de Commissie van de EG om de procedure tegen België opnieuw in te stellen omdat aan deze veroordeling tot dan toe geen gevolg was gegeven.
