1. dit woord wordt slechts zelden nog in zijn algemene betekenis (geestesziekte) gebruikt; vgl. psychopathologie.
2. meestal bedoelt men met psychopathie een zodanig abnormale persoonlijkheid (karakter), dat reeds onder normale omstandigheden conflicten met de omgeving ontstaan waarbij de psychopaath zichzelf of zijn omgeving ernstig leed berokkent. Bovendien heeft men dan hierbij het oog op een aangeboren of in ieder geval zéér jong verworven abnorme aanleg voor zulk een psychopathische karakterstructuur. Niet zelden slaagt men er in aan te tonen dat de karakterafwijking inderdaad ontstaan is en spreekt dan van gepsychopathiseerde persoonlijkheden. Dit kan bijv. het gevolg zijn van een encefalitis of een hersenletsel, doch ook van een opvoedings-(liefdes)verwaarlozing in de prille jeugd, waardoor zodanig slecht aangepaste individuen zijn ontstaan, dat dit later niet of moeilijk meer te corrigeren is: ontwikkelingspsychopathieën. Sommigen beschouwen ook zwakzinnigheid als een vorm van psychopathie, doch bij andere vormen is het intellect goed. Sterke graden van cyclothymie en schizothymie rekent men meestal ook tot de psychopathieën.
