Lastgeving is een overeenkomst, waarbij iemand (de lastgever) aan een ander (den lasthebber) opdracht geeft om iets te verrichten in naam van den lastgever.
Door lastgeving vertegenwoordiging.
Wat de lasthebber ter uitvoering van de lastgeving verricht, wordt geacht door den lastgever te zijn gedaan. A. geeft b.v. aan B. last om een huis voor hem te koopen. B. koopt ’t huis. Nu wordt A. geacht het huis te hebben gekocht. In werkelijkheid is A. dus de kooper.
Vorm der lastgeving.
De lastgeving kan mondeling of schriftelijk geschieden. In ’t laatste geval kan de volmacht bij notarieele of bij onderhandsche akte worden gegeven.
Notarieel verplicht.
In sommige gevallen eischt de wet een notarieele volmacht, b.v. bij ’t sluiten van een huwelijk (met den handschoen); bij ’t verhypothekeeren van onroerend goed en voor ’t afleggen van een eed in handen van den rechter.
Lastgeving gratis.
De lastgeving wordt gratis uitgevoerd, tenzij door den lasthebber loon is bedongen. De regel is, dat alles wat men zelf kan doen, ook door middel van een lasthebber kan geschieden. Een uitzondering is wel het maken van een testament.
Inhoud lastgeving.
Wanneer een lastgeving in algemeene bewoordingen is vervat, geeft deze alleen recht op daden van beheer. Voor daden van beschikking, b.v. ’t verkoopen van een huis, is noodig, dat dit uitdrukkelijk in de volmacht wordt vermeld.
Minderjarigen en gehuwde vrouwen als lasthebbers.
Minderjarigen en gehuwde vrouwen (zonder machtiging van hun echtgenoot) kunnen lasthebbers zijn, doch indien dezen fouten maken bij de uitvoering der lastgeving, zijn zij niet op gelijken voet aansprakelijk als meerderjarigen en ongehuwde vrouwen.
Einde der lastgeving.
Lastgeving eindigt: door herroeping van de zijde des lastgevers; door opzegging van de zijde
des lasthebbers; door den dood, curatele en faillissement van den lastgever of den lasthebber en bovendien door ’t huwelijk der vrouw, die lastgeefster of lasthebster was. (Zie artt. 1829—1856 B. W.).
