Nederlands schrijver van gedichten, romans, verhalen en cursiefjes (*Den Haag 28.7.1929, Prijs der Nederlandse Letteren 2015); zoon van Jan Campert. Samen met Rudy Kousbroek oprichter van het Vijftigers-blad Braak (1950).
In de jaren vijftig verbleef hij veel in het buitenland (België en Frankrijk). Ook werkzaam als vertaler, schrijver van reclameteksten en medewerker van allerlei bladen; redacteur van Braak (1950-‘51), Podium (1954-‘55 en 1960-‘67) en Tirade (1958-‘59). Van 1989 tot 1995 verzorgde hij samen met medecolumnist Jan Mulder literaire theaterprogramma’s. P.C.Hooftprijs 1976.
Campert hoorde tot de experimentele dichters en van hen is hij de meest toegankelijke. Zijn gedichten hebben vaak een licht anekdotisch element en zijn wat dit betreft enigszins verwant aan zowel aan de poëzie van de oudere Criterium-dichters als aan die van jongere Barbarber-dichters. Zijn poëzie is meestal niet ‘diepzinnig’, eerder licht en luchtig, maar zonder oppervlakkig te worden:
Ik wil wel graven
Naar poëzie, maar niet
Te diep. Je weet
Hoe ik dichter ben
Bij de gratie van
Aardoppervlak
staat in de bundel Met man en muis (1955). Onder de vaak ironische oppervlakte gaat steeds veel weemoed schuil en soms verandert de ironie in cynisme. ‘Een mompelaar van steeds somberder levensberichten’ en ‘De dichter sprak maar zo’n beetje voor zich heen leek het wel’ schreef de Barbarber-redacteur Bernlef in een overzicht van Camperts werk. De bundels Hoera, hoera (1965) en Mijn leven’s liederen (1968) bevatten dan ook beide een afdeling ‘Gemompel’.
