Vlaams dichter, essayist en journalist (1944-1997). De Coninck studeerde Germaanse filologie aan de universiteit van Leuven en was korte tijd werkzaam als leraar.
Hij verzorgde dertien jaar lang journalistieke bijdragen voor het tijdschrift Humo voordat hij hoofdredacteur werd van het Nieuw Wereldtijdschrift. Nadat hij van zijn tweede vrouw was gescheiden, huwde hij met de Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts. Op weg naar een congres in Lissabon stierf hij aan een hartstilstand in het bijzijn van andere auteurs, onder wie Hugo Claus.
Zijn eerste dichtbundel De lenige liefde (1969) was in Vlaanderen direct een succes. Waardering voor zijn werk in Nederland had wat meer tijd nodig.
De gedichten in Zolang er sneeuw ligt (1975) zijn voornamelijk gewijd aan het verlies van zijn eerste vrouw, die bij een auto-ongeval om het leven kwam. De betekenis in zijn leven van liefde en poëzie is de grondslag van de gedichten in Met een klank van hobo (1980).
In De hectaren van het geheugen (1985) is de kerngedachte dat je weet wat je mist, maar het zien is je werkelijke bezit.
Vanwege de spreektaal, de relativerende ironie en de voorkeur voor het alledaagse in zijn poëzie werd De Coninck gezien als Vlaanderens eerste neorealist. Zelf typeerde hij zijn poëzie als ‘van een sneeuwbui slechts één vlok volgen’.
In 1998 verscheen zijn verzamelde poëzie onder de titel De gedichten. Hugo Brems maakte een selectie uit de enorme hoeveelheid brieven en kattebelletjes voor de bloemlezing Een aangename postumiteit (2004).
