Duits generaal, vooral bekend geworden als bevelhebber van het Deutsches Afrika Korps.
Rommel groeide op in Tübingen. In 1910 werd hij beroepsmilitair. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kreeg Rommel de hoogste Duitse onderscheiding voor betoonde dapperheid in de Slag bij Caporetto in oktober 1917. In het interbellum was hij regimentscommandant en doceerde hij aan militaire academies. Bovendien schreef hij het handboek voor tactiek Infanterie greift an (1937).
Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog in 1939 was Rommel generaal majoor; in 1940 commandeerde hij aan het westelijke front de zevende pantserdivisie. Rommel bleek een briljant tacticus, met name op het gebied van het pantserwapen. Hij was in de bevelvoering zeer soepel en kon uitstekend improviseren.
In december 1940 kreeg Rommel het bevel over de Duitse en Italiaanse troepen in Noord Afrika, waaronder het Deutsches Afrika Korps. Bij El Alamein werden zijn troepen in november 1942 door de legers van Montgomery teruggeslagen. Om te voorkomen dat Rommel zou worden gevangengenomen riep Hitler hem in maart 1943 terug. Hij kreeg het toezicht op de Atlantikwall, die hij aanzienlijk versterkte om een geallieerde invasie te kunnen afslaan.
Rommel raakte gaandeweg teleurgesteld in Hitler en steunde daarom plannen om de Führer uit te schakelen. Tijdens gevechten na de invasie van Normandië raakte Rommel op 17 juli gewond bij een beschieting van zijn auto. Drie dagen later mislukte de aanslag op Hitler, uitgevoerd door de graaf von Stauffenberg. Rommels aandeel in de samenzwering kwam aan het licht. Vanwege zijn bijzondere prestige bij de bevolking kreeg hij de keus tussen zelfmoord of een tribunaal met aansluitend een executie. Hij koos voor zelfdoding met behulp van gif. Om de schijn op te houden, werd bekendgemaakt dat hij aan zijn verwondingen was bezweken. Rommel kreeg een staatsbegrafenis.
