De strategie van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) tussen 1954-61.
De strategie van de massale vergelding was gebaseerd op de dreiging om zelfs beperkte en indirecte agressie met de inzet van kernwapens te vergelden. Deze strategie staat ook wel bekend als massive retaliation. Deze aanpak kwam in de plaats van de zwaard en schildstrategie uit het begin van de jaren vijftig. De architect van de strategie van de massale vergelding was vermoedelijk John Foster Dulles, van 1953-59 minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten.
De gedachte van massale vergelding paste in de containmentpolitiek die ieder opdringen van de Sovjetunie en haar bondgenoten met alle kracht wilde bestrijden. De strategie werd geformuleerd toen de Amerikanen een groot nucleair en technologisch overwicht hadden.
De massale vergelding werd in 1961 afgewezen door de Amerikaanse minister van Defensie Robert S. McNamara. In 1967 kwam de Flexible Response Strategy ervoor in de plaats.
