Duits politicus.
Genscher studeerde rechten en economie in het Oost-Duitse Halle. In 1952 kwam hij in conflict met de regering van de DDR. Genscher vluchtte naar de BRD, waar hij zich bij de Freie Demokratische Partei (FDP) aansloot. Hij bekleedde diverse functies in de partij en nam in 1965 voor de FDP in de Bondsdag zitting. Tijdens de Grote Coalitie van de CDU en de SPD (1966-69) speelde Genscher een belangrijke rol in de oppositie. Hij was van 1969-74 minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet van de SPD'er Willy Brandt. In deze functie was hij verantwoordelijk voor het harde optreden tegen de terroristische organisatie Rote Armee Fraktion in 1972.
In 1974 werd Hans-Dietrich Genscher minister van Buitenlandse Zaken en vice-bondskanselier, eerst in de drie kabinetten van de SPD'er Helmut Schmidt en vanaf 1982 in het eerste kabinet van de CDU'er Helmut Kohl. Daarnaast was hij van 1974-85 voorzitter van de FDP. Genscher was een van de eerste westerse politici die in de tweede helft van de jaren tachtig positief reageerden op de politiek van ontspanning van de Sovjetunie; hij slaagde erin de relaties met het Oostblok, en met name met de DDR, te normaliseren. De geslaagde onderhandelingen met de Sovjetunie, die tot de Duitse hereniging op 3 oktober 1990 leidden, zijn voor een belangrijk deel aan zijn bekwame diplomatie te danken. Bij de eerste gezamenlijke verkiezingen van december 1990 behaalde de FDP met elf procent van de stemmen dan ook een goed verkiezingsresultaat.
In april 1992 trok Genscher zich om persoonlijke redenen als minister van Buitenlandse Zaken terug. Hij bleef lid van de Bondsdag, waarin hij zich voor de integratie van de beide Duitslanden inspande.
