Stad in Zuid-Frankrijk, gelegen in het voormalige prinsdom met dezelfde naam. De titel Prins van Oranje kwam in 1530 door vererving in bezit van het Huis Nassau.
In 1163 werd Orange tot prinsdom verheven. Door vererving kwam het in handen van het Huis Chalon. Toen Philibert de Chalon in 1530 kinderloos overleed, liet hij het prinsdom na aan zijn neef René van Nassau. Deze nam de wapenspreuk ‘Je maintiendrai Chalon’ later ingekort tot ‘Je maintiendrai’ over en ook de jachthoorn, die nog steeds het wapen van de Oranjes siert. In 1544 stierf René. Ook hij had geen wettige nakomelingen.
Hij liet al zijn bezittingen na aan zijn elfjarige neefje Willem van Nassau-Dillenburg, die sindsdien de titel Prins van Oranje voerde. De volgende 150 jaar betwistten de Fransen en de Oranjes elkaar voortdurend het prinsdom. Prins Maurits liet een verdedigingsbastion in de stad bouwen. Pas bij de Vrede van Utrecht in 1713 kwam het tot een definitieve oplossing: Frankrijk kreeg de soevereiniteit over Orange. In 1714 gaf koning Lodewijk XIV het vruchtgebruik aan de prins van Conti. Na diens dood in 1727 viel Orange definitief toe aan de Franse koning.
In het verdrag van Berlijn van 1732 werd bepaald dat zowel prins Willem IV als de Koning van Pruisen de titel Prins van Oranje en het wapen mochten voeren. De Pruisische koningen waren afstammelingen van Louise Henriëtte, de oudste dochter van prins Frederik Hendrik. Daarnaast maakte in 1706 de Franse familie De Mailly-Nesle, afstammelingen van Jean van Chalon (gestorven in 1462), aanspraak op de titel Prins van Orange, aanspraken die door een Franse rechtbank erkend werden.
Van de door Maurits gebouwde vestingwerken resten slechts enkele ruïnes. In het park waar vroeger het kasteel stond, staat een eik die koningin Juliana er in 1952 plantte. Daarbij bevindt zich ook een plaquette die aan deze gebeurtenis herinnert. Sinds 1963 maakt Orange samen met Breda, Diest (België) en Dillenburg (Duitsland) deel uit van de Unie van Oranjesteden.
Zie ook Prins van Oranje > Unie van Oranjesteden.
